Ամեն օր՝ վաղ առավոտյան, Ադրիատիկ ծովի կապույտ ջրերը ճեղքելով, Ս. Ղազար
կղզին էր շտապում մի փոքրիկ մակույկ: Խաղաղ լիներ ծովը, թե ալեկոծ ու փոթորկուն՝
միևնույն էր. մուգ խարտյաշ մազերով և խոհուն, արտահայտիչ աչքերով երիտասարդը
մակույկ էր նստում ու համարձակ թիավարում: Անծանոթը վաղուց էր գրավել
իտալացիների ուշադրությունը:
– Ո՞վ է այդ խիզախ երիտասարդը, որ ահ չունի նույնիսկ փոթորկած ծովից,– մի
անգամ հարցրեց ծեր ձկնորս Անտոնիոն իր բարեկամներից մեկին:
– Մի՞թե դու չես լսել նրա անունը,– զարմացավ ձկնորսի բարեկամը,– ամբողջ քա ղա-
քը նրա մասին է խոսում: Անգլիացի գրող Ջորջ Բայրոնն է: Նա հեռացել է իր հայ րե նիքից
և այժմ ապրում է մեզ մոտ՝ Վենետիկում: Վերջերս անգլիական դատարանի վճռով
նրանից խլեցին կնոջն ու աղջկան՝ փոքրիկ Ալեգրային: Այժմ նա բոլորովին մենակ է:
Վերջին խոսքերն ավելի հետաքրքրեցին ձկնորսին: Եվ, իրոք, ի՞նչ էր պատահել, որ
գրողը թողել էր իր հայրենիքը, զրկվել հարազատներից, կամ ինչո՞ւ ամեն օր նա գնում էր
հայոց կղզին…
Каждый день рано утром, разбивая голубые воды Адриатического моря, св. нищий
остров спешил на маленькой лодке. Будь то море или бурное и бурное
это было все то же самое. молодой человек с темными светлыми волосами и задумчивыми, выразительными глазами
Он сидел в каноэ и смело катался. Незнакомец давно попал в плен
Внимание итальянцев.
«Кто этот смелый молодой человек, который не боится даже бурного моря?»
он даже спросил у старого рыбака Антонио одного из своих друзей.
«Разве вы не слышали его имя?» Друг рыбака был удивлен.
она говорит о нем. Английский писатель — Джордж Байрон. Он покинул родную Армению
и теперь живет с нами в Венеции. Недавно по английскому решению суда
Они похитили его и его жену, маленькую Аллегру. Теперь он совсем один.
Последние слова заинтересовали рыбака. И что на самом деле произошло?
писатель покинул родину, потерял родственников или почему он ездил каждый день
Армянский остров …
Ռոբերտ Պետրոսյան 